Mojżesz Lejbowski

17 III 1876, Nowogródek (dzisiejsza Białoruś) – 1942 lub 1943, getto w Wilnie

Malarz, uznany portrecista, wystawiający m.in. w Wilnie, Białymstoku, Mińsku i Grodnie. Jego obrazy przedstawiają ponadto miejskie widoki, zaułki oraz podwórka zamieszkane przez ubogich mieszkańców.

Urodził się 17 marca 1876 roku w Nowogródku, w Białorusi. Studiował malarstwo w Wilnie u rosyjskiego malarza i założyciela Wileńskiej Szkoły Rysunku Iwana Trutniewa. Malarstwa uczył się również w Paryżu. Przebywał tam w latach 1899-1900 i w 1904 r. W okresie międzywojennym mieszkał w Wilnie, gdzie pracował jako nauczyciel rysunku. Po utworzeniu w 1925 r. Wileńskiego Żydowskiego Towarzystwa Artystów Plastyków został jego przewodniczącym. W swojej działalności zajmował się m.in. organizacją pomocy materialnej dla artystów.

Był znanym portrecistą. Do malowania używał nie tylko farb olejnych, ale również pasteli. Wśród tematów jego obrazów pojawiają się ponadto malownicze widoki miast oraz scenki z życia ich mieszkańców. Jednym z ważnych motywów jego malarstwa była biedota żydowska. Był nauczycielem Rafaela Chwolesa, żydowskiego malarza i grafika, członka wileńskiej grupy literacko-artystycznej Jung Wilne. Prace Lejbowskiego były wystawiane m.in. w Wilnie, Białymstoku, Mińsku i w Grodnie.

W 1940 r. mieszkał w Grodnie, w 1941 r. musiał zamieszkać w getcie w Wilnie. Niestety nie wiemy, kiedy dokładnie i w jaki sposób zginął. Wiadomo tylko, że stało się to w getcie wileńskim w 1942 lub 1943 r. Nie zachowały się fotografie przedstawiające Lejbowskiego. Jedyny znany portret artysty to karykatura wykonana przez malarza Leonarda Torwirta.