4 I 1900, Bursztyn (dzisiejsza Ukraina) – VIII 1942, getto we Lwowie

Poetka, krytyczka literacka i krytyczka sztuki pisząca głównie po polsku i w jidysz. Jej eksperymentalna twórczość łączyła poezję i malarstwo.

Urodziła się w  4 stycznia 1900 r. w małym miasteczku Bursztyn w Galicji (obecnie terytorium Ukrainy). W czasie I wojny światowej jej rodzina uciekła do Wiednia, a następnie przeniosła się do Lwowa, gdzie Debora spędziła większość swojego życia.

Początkowo pisała w języku niemieckim, choć debiutowała w języku polskim. Mimo że w jej domu jidysz nie używano, Debora zdecydowała się w nim tworzyć. Zachęciła ją do tego Rachela Auerbach, pisarka i propagatorka nowoczesnej kultury jidysz. Debora publikowała po polsku, hebrajsku i w jidysz. Była związana z jidyszowym środowiskiem literackim, ale pisała również do polskojęzycznych gazet. Publikowała eseje o poezji, recenzje artystyczne i wiersze. Przyjaźniła się z Brunonem Schulzem, pisarzem i artystą.

Poezja Debory naznaczona jest duchem eksperymentu. Jej wiersze, pisane głównie w latach 30. ubiegłego wieku, cechują radykalizm i minimalizm. Jej poetycki eksperyment polegał na łączeniu poezji i malarstwa, a technikę tę nazywała „białymi słowami”. Opublikowała dwa tomy wierszy Tog-figurn (‘Figury dnia’, 1930) i Manekinen (‘Manekiny’ 1934) oraz kolekcję opowiadań „montaży” w dwu wersjach językowych Akacjes blien (1935) i Akacje kwitną (1936).

W 1932 r. Debora poślubiła Szulima Barenblutha – lwowskiego architekta oraz inżyniera, a cztery lata później urodził się ich jedyny syn Anszel. Po zajęciu miasta przez nazistów cała rodzina trafiła do lwowskiego getta, gdzie zostali zamordowani podczas jego likwidacji w 1942 r.